niedziela, 30 września 2012

35. Azbest, Anal Cunt "I Like It When You Die"

 Anal Cunt - I Like It When You Die

Ocena: * * *
 
Pół setki utworów (nie mam wątpliwości, że to nazbyt łaskawe określenie. Szymanowski się musi w grobie przewracać) w niespełna 38 minut. Anal Cunt rzuca słuchaczowi prosto w twarz szybki i agresywny, ale koszmarnie monotonny grindcore. Niby bezlitosna napierdalanka na całego, a słuchać nie ma czego. 99% materiału to jednostajne młócenie na jeden riff i jedno kopyto. Zmagając się z ta płytą bardzo rzadko natrafia się na jakieś urozmaicenie. Ba, luksusem można nazwać chwile gdy słychać coś co dałoby pretekst do pisania o strukturze utworu.
Ale Anal Cunt to nie tylko muzyka. Ważnym aspektem ich twórczości (?!) jest nietuzinkowe poczucie humoru. Skrzywione, niesmaczne, obraźliwe, niedojrzałe, prymitywne, niestosowne, karygodne ale jednak poczucie humoru. Niegodziwcy wyśmiewają wszystko i wszystkich – począwszy od wąsów perkusisty Incantation (zacny zespół swoją drogą, ale mogliby ruszyć leniwe dupska i nagrać nowa płytę) przez ofiary gwałtów, katastrof lotniczych i chorych na raka, aż po... samych siebie. Jest ostro - z tekstów bije homofobia, antysemityzm, rasism, mizoginia i wszystko co powinno budzić zgorszenie i odrazę każdego komu leżą na sercu rzeczy dobre, ważne i słuszne. Tyle tylko, że niezacności te podane są w takim stężeniu, że trudno przyjąć je na klatę z kamienną twarzą. 
Żeby jednak nie było za wesoło - teksty utworów podane (no kurwa, na „zaśpiewane” się nie odważę) są w absolutnie niezrozumiałej manierze. Cóż – od preferencji słuchacza zależy czy uzna to za największą wadę czy zaletę materiału.
Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności formuła zaproponowana przez Anal Cunt mogła posłużyć do stworzenia udanej EPki. Rozdęcie pomysłu ponad miarę do rozmiarów albumu to pomysł karkołomny i o wiele za dużo do zniesienia. Myśl, ze tak brzmi większość ich nie tak skromnej dyskografii jest zbyt potworna by ją rozważać.
Niemniej jednak słuchając „I Like It When You Die” trudno nie przypomnieć sobie niezwykle celnego stwierdzenia nieodżałowanego Jerzego Waldorffa "nie jest tak, że grindcore może być kiepski. Po prostu czasem wódki nie starcza".
 
Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: Tytuły utworów. A gdybym miał już wskazać jakiś utwór to wybrałbym coś odróżniającego się od reszty np. "You Look Adopted" albo "You Play on a Softball Team".
2. Najgorszy moment: Monotonia.
3. Analogia z innymi element kultury: kultury – paradne!
4. Skojarzenia muzyczne: muzycznie Brutal Truth bez pomysłów.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Zdobycie Konstantynopola przez IV krucjatę.
6. Ciekawostka: Seth Utham - lider, wokalista i główny kompozytor (buahahaha) w Anal Cunt grał również w Upsidedown Cross. W tym samym zespole na perkusji udzielał się niejaki J Mascis.
7. Na dokładkę okładka: Doskonale koresponduje z zawartością muzyczną.

35. Basik: Anal Cunt, "I Like It When You Die"

Anal Cunt - I Like It When You Die
Ocena: * * * * *



Świat jest zły. Nie ważne, że powiesz, że nie, albo że tak. Kosmos ma Ciebie i Twoje poglądy głęboko w dupie. Pieniądze, wysoka pozycja w korporacji itp. dają ci wyłącznie iluzje kontroli nad rzeczywistością. Religia obiecuję nagrodę pocieszenia po Twojej śmierci, ale głównej nie dostaniesz nigdy.  Nie dla tego, że nie zasłużyłeś – dlatego, że jej nie ma. Wszystko to co zostaje jest teraz i tu. Ze śladami logiki, marnymi strzępami informacji, ochłapami rzuconymi przez śmiejący się z Ciebie wszechświat. Zostaje teraz i tu. Złe tu, czarne tu. Nie wszystko musi mieć przyczynę, nie wszystko musi mieć analogiczny skutek. Nawet nic. Mówienie o końcu świata, że nadejdzie, że tak, czekamy i, że „przyjdź, przyjdź proszę” to tylko poklepywanie się po plecach i dodawanie otuchy. Nie będzie „końca świata”, będzie degeneracja i rozpad. Zniknie ludzkość – nikt się tym nie przejmie. Teorie konspiracyjne, teorie o końcu świata, i Donaldzie, i o Korwinie to słodycze, lizaki i mandarynki dla biednych, wygłodniałych dzieci. Odłóż to na chwilę i powiedz co tak naprawdę myślisz. Albo nie! Powiedz na głos to czego nigdy w życiu nie powiedziałbyś a nawet byś nie pomyślał. Największy syf jaki może przydarzyć się Tobie i Twoim bliskim. Jeśli to powiesz – bez obaw - to nie stanie się prawdą, bo przecież takie kategorie nie istnieją… Ok, nie musisz tego robić. Oni zrobili to za Ciebie.   

Kwestionariusz: 
1. Najlepszy moment: Twój ostatni  
2. Najgorszy moment: wczoraj z Twoją matką.   
3. Analogia z innymi element kultury:  „To był zamach”  
4. Skojarzenia muzyczne: Odgłos spadającego samolotu, krzyki itp. 
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: zjazdu młodzieżówki norweskiej partii pracy
6. Ciekawostka:  Jesteś turbo pedałem.
7. Na dokładkę okładka: Twoja stara.
 

35. pilot kameleon: Anal Cunt, I Like It When You Die



Ocena: **

Gówno.

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: Kilka tytułów jest naprawdę śmiesznych. „Your Best Friend Is You” chociażby. Prawda, że śmieszne? Natomiast jeśli idzie o samą muzykę, to już niestety wskazanie najlepszego momentu nie będzie takie łatwe. Dlaczego? Bo go tu zwyczajnie nie ma.
2. Najgorszy moment: Wszystko polega na pewnej umowie pomiędzy nadawcą a odbiorcą. W tym wypadku pomiędzy mną, a zespołem Anal Cunt. Z tym że ja takiej umowy nigdy nie podpisywałem. Do rzeczy jednak. Stylistyka eksplorowana przez A.C. należy do tych najbardziej ekstremalnych. I skłamałbym, gdybym napisał, że nie lubię metalowych wyziewów na granicy niezrozumiałości. W tym wypadku zostały jednak połączone dwa wykluczające się (Czyżby? Zastanów się dobrze!) składniki: metal ekstremalny i debilizm twórców. Prawie pięćdziesiąt miniatur o łącznej długości nie przekraczającej czterdziestu minut powinno wywołać dobrotliwy uśmiech zadowolenia. Tak się jednak niestety nie dzieje. Do samej muzyki właściwie nie można się przyczepić. Ot, zwyczajny bardzo przeciętny death’owo grindowy wymiot na granicy dwóch gwiazdek z małym hakiem. Do tego dorzućmy jednak nazwę, tytuły utworów (czy są teksty, niestety nie wiem), szatę graficzną. Powstałe kombo można zaakceptować w pewnych szczególnych okolicznościach. Te jednak są teraz całkowicie zwyczajnie, co sprawia, że ja zespołowi A. C. podziękuję. Podsumowując: ja tego żartu zwyczajnie nie rozumiem i wcale nie mam na niego ochoty. Zatem dlaczego aż dwie gwiazdki? Bawi mnie to, że kogoś to bawi. I za to bonusowa gwiazdka. Co za perwersja!
3. Analogia z innymi elementami kultury: Przy założeniu, że ja się na to nie łapię: Wszelakie przejawy debilizmu, upośledzenia, niedorozwoju, kalectwa i ułomności w sztuce. Chodzi tu oczywiście o szczególny przypadek: kiedy debil tworzy debilne rzeczy.
4. Skojarzenia muzyczne: Miniatura w muzyce. Muzyka ekstremalna. Głupi i głupszy.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Podczas słuchania odkurzałem. Pasowało.
6. Ciekawostka. 1. Na płycie znajduje się utwór „You’re In Coma”. Wokalista, nieżyjący już Seth Putnam, wyśpiewał swoją przyszłość. Zdarzyło mu się wejść do tego „jeziora” i nigdy z niego nie wyjść. 2. Setha można usłyszeć na „The Great Southern Trendkill” Pantery. Jaki to jest świetny album!
7. Na dokładkę okładka. Zawsze gardziłem grafikami w takim stylu. Chciałbym zapętlić całą moją wypowiedź. I jedno słowo narzuca się samo: Gówno.

35. Pippin: Anal Cunt, Like It When You Die


Ocena: *

Z wielu, mniej lub bardziej oficjalnych, źródeł słyszeliśmy, że są granice, których przekraczać nie wolno. Teraz myślicie – aha, koleś napisze, że Anal Cunt przekroczyli wszelkie granice. Cóż, wszelkie może nie, ale granice mojej wytrzymałości na pewno.
Pięćdziesiąt utworów w trzydzieści kilka minut? Pewnie znajdą się lepsi ekstremiści, ale nie da się ukryć, że poprzeczkę zawiesili panowie muzycy bardzo wysoko. Problem w tym, że utwory owe są bliźniaczo takie same. Ciężko wyhaczyć, czy kawałek się skończył, czy tylko miał dwie sekundy pauzy, bo dalej leci z grubsza to samo. A utwory owe nie są nijakie, o nie. Chore, szalone, ziejące brzydotą, złem i nienawiścią. Ekstremalne tempa, szaleńcze rytmy i potępieńcze jęki i ryki – to dość trafna charakterystyka. Jeden, dwa takie utwory byłyby niezłym żartem na innej płycie, takie jednak nagromadzenie rodzi niegłupie pytanie o cel i inspirację twórców materiału. Cóż – ja jestem przekonany, że Anal Cunt zieje głęboką nienawiścią do rasy ludzkiej, od dzieciństwa byli potwornie krzywdzeni na wszystkich frontach i nienawiść ową do homo sapiens i świata całego musieli z siebie wyrzucić. Albo wyrzygać.
Pisząc powyższe, obawiałem się trochę, czy analiza tekstów tych... no... piosenek nie zada kłamu moim tezom. Bo kto do cholery ze słuchu rozkmini, o czym chłopaki wyją? A nuż przekornie o kwiatkach i chmurkach? Ale nie, zbadałem temat, z lekkim zaskoczeniem odkryłem, że trochę treści jednak tam jest (panowie na ten przykład dość ostentacyjnie nie przepadają za gejami), ale co do ciężaru emocjonalnego to się nie pomyliłem. Ciekawostką jest, że dobrze ponad połowa kawałków nosi tytuł zaczynający się od „You”. Concept album jaki?

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: Kilka całkiem sensownych riffów, na przykład ten w „You’re a Cop”. I generalnie kilka... intrów? Intr? Wstępów znaczy.
2. Najgorszy moment: Rozwijanie wstępów owych.
3. Analogia z innymi elementami kultury: Kill’ em all.
4. Skojarzenia muzyczne: Zupełnie znienacka atakuje nas utwór numer 19 – „Just the two of us”, zwariowana przeróbka przeboju Billa Withersa.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Nienawidzę świata, ale mam czołg. Albo bombę atomową.
6. Ciekawostka: Lider zespołu zszedł na atak serca. Jak myślicie – po tamtej stronie lepiej mu?
7. Na dokładkę okładka: Zapowiada raczej jakieś zabawy typu Infectious Grooves.

poniedziałek, 17 września 2012

34. Azbest: The Cruel Sea "Three Legged Dog"

The Cruel Sea - Three Legged Dog

* * * *

Zespół niby z Australii, ale zgadując po ich muzyce można by się pomylić. Grają jak rasowi Amerykanie, z południa w dodatku. Rasowy rock, i to taki po pachy unurzany w żyznym mule z delty Mississippi. Prosto, z charakterem i na temat, ale melodyjnie. Niech was tylko nie zmyli ta prostota i południowość. Panowie maja w składzie nie tylko klawisz, ale nawet i klawinet. Używają tych parapetów dość często choć z umiarem i nienatrętnie. Największa rolę odgrywają w instrumentalnych przerywnikach, w piosenkach ograniczają swą obecność do drugiego czy trzeciego planu.
Mimo klawiszy w składzie sednem płyty są łagodnie bujające kawałki oparte na niesłychanie grooviastej grze sekcji rytmicznej. Smaczku dodają im nienachalne bluesowe naleciałości. Muzyka jest niewymuszona i ociekająca wręcz luzem. Większość piosenek korzysta z podobnego patentu co sprawia, że płyta jest raczej jednorodna (na szczęście nie monotonna). The Cruel Sea jednak dla urozmaicenia co jakiś czas podrzucają coś innego, a to instrumentalny przerywnik, a to jakiś lżejszy kawałek jak na przykład „Save Me” czy „Too Late to Turn Back”. Ten ostatni jest o tyle ciekawy, że czuć go z lekka psychodelią. I nie jest to jedyna niespodzianka - na płycie gdzieniegdzie zafunkują, a czasem słychać wpływy muzyki surf (co z kolei nie musi dziwić – ta dzięki „Pulp Fiction” przeżywała wówczas swój renesans).
Siłą „Three Legged Dog” nie są wybite kompozycje, piosenki wpadające w ucho po trzech sekundach. Utwory są podobne do siebie i jak się rzekło w większości nie grzeszą zbytnią przebojowością. Na szczęście są wciągające, a wybrana formuła sprawia, że płyta wchodzi bezboleśnie. Przyznam, ze mnie kupili – lubię takie jednorodne płyty. Mam jednak świadomość, że nie każdemu ta płyta przypadnie tak do gustu. Płyta jest przyjemna i lekkostrawna, ale nie jest na tyle chwytliwa by przekonać każdego słuchacza.

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment:
"Better Get a Lawyer", "Just a Man".
2. Najgorszy moment: po "Better Get a Lawyer" na koniec płyty trafiły cztery kawałki nieco słabsze od reszty.
3. Analogia z innymi element kultury: W "Anybody But You" rozważany jest kontrakt z diabłem co kojarzy się tyleż z doktorem Faustem co z Robertem Johnsonem.
4. Skojarzenia muzyczne: Tak najbardziej to Apteka.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: żłopanie bourbona.
6. Ciekawostka: Jak kangury to muszą mieć coś wspólnego z Nickiem Cave - przy płycie pomagali Tony Cohen i Warren Ellis, a nieco wcześniej robili trasę z Bad Seeds.
7. Na dokładkę okładka: Piesio jak u Alice in Chains, ale nie taki zdołowany. Co trafnie koresponduje z zawartością albumu.

34. pilot kameleon: The Cruel Sea, Three Legged Dog



Ocena: ***

Towar tego skurwysyna, przeżeniona… Morfina.” Zaraz, zaraz, o morfinie Apteka nie śpiewała, nie? Jeśli jednak idzie o nakreślenie terenu, po którym porusza się australijskie The Cruel Sea parafraza kodymowskiego tekstu jest dla mnie strzałem w dychę. Morfina! Morphine! Ale dlaczego przeżeniona? Głos wokalisty lokuje się przecież bardzo blisko ekspresji wokalnej Marka Sandmana. Również nastrój tej muzyki jest zbliżony do dorobku amerykańskiego tria. I to na tyle, że porównań do Morphine nie jestem w stanie odegnać od siebie. Chyba nie tylko ja. Ponawiam pytanie: dlaczego zatem przeżeniona? Kiepski diler? Może nie aż tak, ale towar pierwszej klasy to niestety nie jest. Luźne, lekko jamowe granie wydaje się pozbawione wciągającej treści muzycznej, a utwory nie posiadając cech indywidualnych, zlewają się w jedną całość. Może się podobać, ale szybko dopada mnie jednak znużenie tą muzyką. Ciemna noc, obskurny klub, ale wyrazistości w tym żadnej. Powtarzanie ogranych patentów przez dłuższy czas sprawia, że Morphine odstawia The Cruel Sea na kilka długości. Nie ta klasa jednak. Muzycy australijskiej formacji nie są również na tyle wybitnymi muzykami, by przykuć uwagę słuchacza przez ponad trzy kwadranse. Kolejny zarzut dotyczy rytmiki, która nie groovi tak jak powinna. Jałowy bieg. Jasne, że nie brakuje tu świetnych fragmentów. Gitarka przycina, klawisz ciepło pulsuje, muzyka płynie, niski głos snuje swe opowieści, ale dosłownie chwilę po starcie nuda zaczyna wyłazić spod tej luźnej otoczki.
Wiem, przyczepiłem się jak rzep psiego ogona. Morphine i Morphine... I co z tego? W ostatecznym rozrachunku nie mogę jednak przyznać tej płycie oceny niższej niż trójka. Wszystko jest jak najbardziej poprawne, są fragmenty, choć jednak częściej ich brak. Ale nawet pomimo pewnych braków jest w tej płycie jakiś magnetyzm, który nakazuje przesłuchać płytę do końca. Bezboleśnie. Dobrze, już wystarczy. To co następne?

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: Pierwsze trzy utwory obiecują naprawdę wiele.
2. Najgorszy moment: Ostatnie dwanaście utworów psuje początkowe, bardzo dobre wrażenie.
3. Analogia z innymi elementami kultury: Komandor Nicholas John Turney Monsarrat wydał w 1951 roku powieść zatytułowaną  „The Cruel Sea”.
4. Skojarzenia muzyczne: Morphine, ale też i Banyan z ich luźnym podejściem do muzyki. „Just A Man” kojarzy mi się właśnie z solowym projektem perkusisty Jane’s Addiction.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: 1. Speluna późno w nocy. Ale taka australijska lub amerykańska. 2. Można słuchać w pracy. Nikt nie będzie nadstawiał podejrzliwie ucha.
6. Ciekawostka. Zdarzało im się grywać przed największymi. Tak, The Rolling Stones bez wątpienia są najwięksi.
7. Na dokładkę okładka. Trójnoga sabaka jednoznacznie budzi skojarzenie z trzecim długograjem Alice In Chains. Ładna psiuta.

34. Pippin: The Cruel Sea, Three Legged Dog



Ocena: * * * 1/2

Bardzo fajne granie.
W angielskiej Wikipedii zespół The Cruel Sea opisany jest jako indierockowy, ale nie przesadzajmy z tym indie zbytnio. Płyta jest bowiem bardzo mocno zanurzona w tradycji rocka, rzekłbym że spokojniejsza wersja The Rolling Stones została przez kolegów muzyków wymieszana z szeroko rozumianym graniem z południowych stanów USA i doprawiona mocną dawką luzu i beztroski.
Chociaż gdy odpaliłem rozpoczynający album, instrumentalny, „This is just what it is”, dałbym się niemal pokroić, że słucham omawianego już na naszym blogu zespołu Morphine. Bardzo zbliżony, budzący skojarzenia z funkiem i jazzem, puls basu i ograniczenie gitary (spokojnie, im dalej w płytę, tym częściej instrument ten będziemy spotykać, acz raczej w wersji akustycznej i półakustycznej), a klawisze wygrywają podobne melodyjki, co saksofon na „Cure for Pain”. „Just a man” trochę wrażenie rozmywa, mimo że śpiew Texa Perkinsa też wcale nie jest (co znaczy siła autosugestii!) zbytnio odległy od wyczynów Marka Sandmana i obstawiam, że obie kapele mogłyby się polubić i chętnie razem pojamować.
Właśnie – pojamować. Luzacki nastrój płyty podkreśla również to, że praktycznie żaden utwór nie robi tu wrażenia przestudiowanej do bólu, ściśle zaplanowanej kompozycji. Nie, wszystko płynie raczej swobodnie, tak jakby narodziło się pięć minut temu podczas leniwego, acz twórczego i pełnego pomysłów, pogrywania sobie przez paru dobrych kumpli w studio, gdy celem nadrzędnym niekoniecznie jest stworzenie nowych piosenek, że o nagraniu płyty nie wspomnę.
Najbardziej przypadł mi do gustu „Anybody but You”, z fajną pauzą przed wyśpiewaniem tytułowej frazy. Choć może podobać się i lekko country’owy „Too fast for me”, i „Better get a Lawyer” (acz główny wers tekstu jest powtarzany jednak za często), i chwacki „Teach me”... Właściwie wszystko może się podobać, bo to płyta dość równa i jednorodna, utwory nie wyrastają ponad średnią ani w dół, ani w górę – i to właściwie jedyna słaba strona Trójnogiego Psa.
AC/DC, Dead Can Dance, Nick Cave i spółka, INXS, Midnight Oil, Jason Donovan, Kylie Minogue – to pewnie główne wasze skojarzenia, gdy słyszycie „muzyka z Australii”. Warto czasem pogrzebać głębiej, można trafić na fajne znalezisko.

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: Niech będzie wspomniane „Anybody but You”, acz płyta jest diabelnie równa.
2. Najgorszy moment: Utwory od 4 do 6 nie są jakieś słabe, ale słuchając, ma się nieodparte wrażenie, że podkład rytmiczny jest wciąż ten sam.
3. Analogia z innymi elementami kultury: The Cruel Sea - jedna książka, dwa filmy, jedna piosenka, jeden odcinek serialu i wreszcie nasi bohaterowie. Dość inspirująca nazwa, nieprawdaż?
4. Skojarzenia muzyczne: Patrz drugie zdanie drugiego akapitu.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Pikniczek, spacerek.
6. Ciekawostka: Moje skojarzenia z The Rolling Stones pojawiły się, zanim odkryłem, że The Cruel Sea było supportem na australijskiej trasie Jaggera, Richardsa i reszty, po wydaniu Voodoo Lounge.
7. Na dokładkę okładka: Chwalę płytę, ale jednak jak mam wybierać, to poproszę tę inną z trójnogim psem na okładce, wydaną jakieś pół roku później.

34. Basik: The Cruel Sea, "Three Legged Dog"

The
Cruel Sea - Three Legged Dog



Ocena: * * *

„Better get a lawyer son, better get a real good one” to jedna z najfajniejszych fraz na „Three Legged Dog” i jednocześnie jeden z najbardziej udanych utworów. Co nie znaczy, że resztę można sobie darować, choć nawet po kilku przesłuchaniach to, co bardziej zapada w pamięć to luzacki styl grania The Cruel Sea niż jakieś konkretne piosenki. Luzacki bo słychać, że opierają swoje numery na jam session a nie na jakimś wyszukanym „song writing”. Panuje tu klimat idealny do takiego podejścia bo jest i funk oparty na grubym basie, elektryczny blues i trochę brzmień wyjętych jak z surf rocka (np. Hard Candy). Pochodzą co prawda z innego kontynentu (ostatniego) ale w ich muzyce pobrzmiewa mnóstwo Ameryki i to z tej z południowych stanów. Czasem szumi ocean, często woń roznoszą bagna, a i piach z pustynnej drogi wali po gałach. 
„The Cruel Sea” bardzo miło wpisuje się w cykl „67 Mil” ponieważ niespodziewanie nawiązuje do płyt, o których już wspominaliśmy. Po pierwsze wokalista Tex Perkins związany był również z zespołem Beasts Of Bourbon, który wspominałem przy okazji recenzji płyty Rolanda S. Howarda. Ponadto płyta została również wyprodukowana przez Micka Harveya. Mała ta Australia. Druga rzecz to nasuwające się niczym nasmarowana rura na mufę skojarzenia z grupą Morphine. Taką obdartą z mroku, bardziej beztroską i z bogatszym brzmieniem. Podobny groove i podobne śpiewanie. Szkoda tylko, że tak niewiele w stosunku do przytoczonego Morphine pozostaje w głowie konkretów. 
„Three Legged Dog” nie zaskakuje niczym, ale mimo to ryj się cieszy słuchając albumu. Pełny luz i lambada. Miły oddech pomiędzy słuchaniem Swans a Cie-cie-re-re-cie (czy innej ch**ozy gwałcącej lewe i prawe ucho przy wizycie u fryzjera lub w spożywczym). 
P.S. Drogi Czytelniku, najwyższy czas zdać sobię sprawę z tego, że Australia to nie tylko wsuwanie kangurów przy dźwiękach AC/DC, Crowded Mouse czy Midnight Oil! 

Kwestionariusz.  
1. Najlepszy moment: „Better Get a Lawyer”, „Brainwash”  
2. Najgorszy moment: Mało wyrazistości. 
3. Analogia z innymi elementami kultury:  Film „Cruel Sea” – dramat wojenny z 1953 r. Co prawda zespół zapożyczył nazwę pośrednio przez utwór zespołu The Ventures, którzy z kolei zerżnęli od The Dakotas... uff. 
4. Skojarzenia muzyczne: „Strange Thing” to niemal „Gimme Shelter” Rolling Stones. Z resztą Stonesi pobrzmiewają w wielu miejscach na albumie. 
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: leżenia w hamaku. 
6. Ciekawostka: Zespół był wielokrotnym zdobywcą nagród Australian Recording Industry Association (za „Three Legged Dog” w kategoriach: „okładka”, „album roku” oraz „najlepszy zespół”). 
 7. Na dokładkę okładka: Niech mi ktoś wytłumaczy jak to jest, że dwa zespoły na różnych  kontynentach, a w tym samym roku wydają płytę, gdzie na okładce jest reksio z trzema łapami.


poniedziałek, 3 września 2012

33. Basik: Егор и Опизденевшие, "Сто лет одиночества"

 Егор и Опизденевшие - Сто лет одиночества

* * * 1/2


Do momentu, gdy Pippin zaproponował tą pozycję do zrecenzowania, nie miałem zielonego pojęcia o istnieniu i działalności Egora Letova. Trochę żałuję, że dopiero teraz, bo nie udało się zgłębić przepastnych archiwów, które zostały po nieżyjącym już artyście. Artyście kontrowersyjnym, postaci o wręcz tragicznym życiorysie. Artyście, o którym mówi się jako o ojcu rosyjskiego punku. O nim możecie przeczytać gdzieś indziej… choć głównie w języku rosyjskim, gdyż jest to muzyk właściwie nie znany szerszej publice. Na dzień dzisiejszy pozostaje ten właśnie album nagrany pod nazwą - w wolnym tłumaczeniu: „Egor Letov i pokurwieńcy”. 
Muzyka na „Stu latach samotności” to prawdziwa osobliwość budząca różne skojarzenie i trudna do klasyfikacji. Od pierwszych dźwięków zadziwia produkcja albumu. Wokal na pierwszym planie, bas jakby nagrany w najgłębszej syberyjskiej studni a gitara to szerokopasmowy szum w tle. W nagraniach użyto najprawdopodobniej automatu perkusyjnego, dokładającego parę stopni chłodu do brzmienia utworów. Muzycznie wychodzi czasem coś zbliżonego do post-punku i nowej fali jak w „Зерно на мельницу” albo „Семь шагов за горизонт”, czasem trochę folkowo np. w „Свобода”, „Евангелие”, psychodelicznie: „Туман” lub po prostu dziwnie: „Глина научит”. Interpretacje wokalne cechuje teatralna maniera w stylu rosyjskich bardów skrzyżowana z nutą balansującą na granicy rezygnacji i ukrytego żaru, jak u wokalistów post-punkowych. 
Po przeczytaniu propozycji na recenzję pomyślałem sobie również: „nareszcie przyda mi się te parę lat nauki języka rosyjskiego!”. Otóż gówno. Po pierwsze minęło trochę czasu od kiedy posługiwałem się tym językiem, po drugie teksty Egora pełne poetyckich środków wyrazu wcale do prostych nie należą. W sumie wystarczą mi pojedyncze słowa nakierowujące na wątki alienacji, izolacji i frustracji. Żal, ból i śmierć... „Sto lat samotności” to summa summarum bardzo smutna płyta (choć nie tak depresyjna jak „Продано!” Янки Дяглевы) Właściwie powinienem napisać: autentycznie smutna wspominając życiorys tego syberyjskiego muzyka. 
Ok, to ja lecę nadrabiać zaległości i posłuchać Grażdanskiej Abarony.  

Kwestionariusz: 
1. Najlepszy moment: Вечная весна”, „Зря вы это все”  
2. Najgorszy moment: Zbyt powtarzalna, 75 minut takiej muzy może zmęczyć bułę  
3. Analogia z innymi element kultury:  Egor przyznaje w wywiadach, że płyta została nagrana przy ogromnym udziale psychodelicznych dragów. Dużym udziale. 
4. Skojarzenia muzyczne: „Вечная весна” to wypisz wymaluj zwałowa wersja „Gimme Danger” Iggy Pop & The Stooges 
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Wracasz z urlopu i odkrywasz, że wyrzucają Cię z mieszkania. 
6. Ciekawostka:  ostatni utwór na płycie „Об отшествии преподобнаго…” namaszczony przez Letova jako jeden z najważniejszych utworów miał „urwać się” czyli gwałtownie skończyć. Ostatecznie realizatorzy nagrań zrobili tzw. „Fade out” co Letov komentuje jako fatalne posunięcie i zabicie konceptu całej płyty (nie tylko utworu).
7. Na dokładkę okładka: Że co?

33. pilot kameleon: Егор и Опизденевшие, Сто лет одиночества




Ocena: ***1/2

Wydawać by się mogło, że Rosja to tylko Putin, zamachy, brzozy, Kreml i bezmiar przestrzeni. Do tego ciekawa literatura, kawior i bimber. Muzyka? No są płyty winylowe z hymnami byłych republik radzieckich, jest Bułat Okudżawa. No… Jest jeszcze Pussy Riot. Starczy.
Całe szczęście uwiąd starczy nie grozi słuchaczowi po wysłuchaniu płyt Egora Letowa. Legenda rosyjskiego punka, lider Grażdanskiej Oborony, w projekcie Egor i Opizdenevhije odważnie penetruje kilka płaszczyzn muzycznych. Po pierwsze ambitnie wkracza w stylistykę space rocka. Spore przestrzenie płyty spowite są psychodelią w jej najbardziej szlachetnej odmianie. Co ciekawe, w tym wypadku nie wyczuwam ciężkich i otumaniających inspiracji narkotykowych, co w tym przypadku nie jest takie oczywiste. A te ponoć były. Kierunek: kosmos. Stacje pośrednie: Obłok Magellana i Aldebaran. Drugi nurt, często zazębiający się z pierwszym, to post punk. Surowizna, trans, zgiełk i naprawdę niezłe melodie. Amatorskie brzmienie świetnie pasuje do takiej stylistyki. Nurt trzeci to tereny, które kojarzą mi się z poezją śpiewaną. Nie będę ukrywał, że w tym miejscu bezlitośnie muszę urwać kilka punktów. Za co? W tych fragmentach śpiew przechodzi w irytujący krzyk, teatralność staje się godna wiejskiego domu kultury, a kiepsko brzmiąca gitara akustyczna przypomina o istnieniu instrumentów jakościowo podobnych do Defila i sprawia, że powątpiewam w to, co wcześniej mnie tak hipnotyzowało. Dobrze, że nie ma tego za wiele, źle, że w ogóle się pojawiło. Pomiędzy tym znajduje się wiele fragmentów przywodzących na myśl słuchowisko radiowe. Elegancko łączą one inne elementy płyty. Takim łącznikiem jest również język rosyjski. Naszego słowiańskiego ucha on nie rani. Co więcej, jego śpiewność wybornie przegryza się z surową zawartością muzyczną. Język powoduje też, że płyta sprawia wrażenie, jakby pochodziła z nieco innego wymiaru. „Сто лет одиночества” zdecydowanie wykracza poza europejskie i amerykańskie myślenie. Powiew świeżości z wnętrza Rosji.

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: 1. Space rock. 2. Post Punk.
2. Najgorszy moment: 3. Poezja śpiewana.
3. Analogia z innymi elementami kultury. 1. Grażdanskaja Oborona. 2. Partnerka Letowa, Janka Diagilewa i jej album „Продано!”, jest jednym z ważniejszych wydawnictw pierwszej połowy lat 90. ubiegłego wieku. Rosyjska Nico. 3. Umarłem po przedawkowaniu alkoholu. W Omsku. W wieku 43 lat. Zdrowie!
4. Skojarzenia muzyczne: post punk, lo fi.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: rozmów z rusofobami.
6. Ciekawostka. Letow grał na perkusji w mocno efemerycznym zespole... Adolf Hitler.
7. Na dokładkę okładka. Świetny kolaż. Vágtázó Halottkémek mi się przypomniał.

33. Azbest: Егор и Опизденевшие "Сто лет одиночества"

 Егор и Опизденевшие - Сто лет одиночества

* * * *

Егор и Опизденевшие (lub Jegor i Opizdieniewszije jeśli kto, tak jak ja, w bukwach nie był uczony) był efemerycznym zespołem powołanym przez Jegora Letowa w przerwie między dwiema fazami aktywności Grażdańskiej Oborony. (jeśli wiesz kim był Letow z czystym sumieniem możesz nie czytać reszty paragrafu). Ten prekursor i legenda rosyjskiego punka zaczął swoją "karierę" w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych. Związek Radziecki był wówczas nieźle izolowany od zachodniej popkultury, a matecznik syberyjskiego punk rocka, Omsk z racji swego położenia (środek Syberii, nieopodal granicy z Kazachstanem) był podwójnie zabezpieczony przed zachodnia zgnilizną. Jako, że nie miał dostępu do żadnych wzorców, jego punk był bardzo specyficzny, ale interesujący. Atmosferę muzyki mocno naznaczyły nihilistyczne, autodestrukcyjne teksty oraz bezkompromisowa postawa Letowa.
Początek lat dziewięćdziesiątych był dla Letowa okresem dużych zmian. I nie ograniczały się one tylko do tych którym czoło musieli stawić mieszkańcy upadającego imperium. Rozwiązał Grażdańską Oboronę mimo że grupa była u szczytu popularności. W jego otoczeniu samobójstwo popełniło kilka osób. Te lata były dla niego początkiem nowego etapu. Eksperymentował z psychodelikami i interesował się duchowością. Nie powinno dziwić, że poszukiwania te odmieniły muzykę grana przez nowy skład. Mocno różniła się od tego co Letow grał wcześniej.
Wciąż słychać ślady punkowania, ale rządzi psychodelia z wyraźnymi wpływami folku. Trzeba jednak dodać, że „folk” jest tu terminem nieco mylącym. Zazwyczaj etykietka ta kojarzy się z folkiem anglosaskim. W przypadku załogi Letowa oczywiście nie ma o tym mowy.
Utwory są melodyjne i mimo swojego psychodelicznego charakteru oparte na wyrazistym rytmie. Co ciekawe w jego budowaniu gitara odgrywa role równie ważną (a może i ważniejszą) niż perkusja. Namolnie powtarzane proste riffy nadają kawałkom transowego charakteru. Ale nie jest to jedyna rola sześciostrunowa – trafiają się też zdecydowanie odjechane solówki. Muzyka nie jest tak mroczna jak za punkowych czasów. I sam Jegor z rzadka tylko pozwala sobie na wypróbowany skowyt.
Produkcja płyty jest jak to u Letowa surowa, ale w żadnym razie prymitywne. Pozwolił sobie na ubarwienie jej prostymi acz efektywnymi efektami budującymi psychodeliczny klimat (partie kapsw, szepty, dziwne odgłosy – w pewnym momencie słychać coś przypominającego rytualne zaśpiewy). Oprócz zwykłego zestawu gitary (nieraz mocno przesterowane) i perkusja pojawiają się jako ozdobniki inne instrumenty. Słychać m.in. klawisze, dzwonki (a może trójkąt?) czy harmonijkę. większość partii zagranych z dużą prostota, ale i wyczuciem. Można się tylko domyślać czy ta prostota była skutkiem skromnych umiejętności czy wykalkulowana.
Spodobała mi się ta płyta, ale panowie powinni dać sobie spokój po zwyczajowych trzech kwadransach. Prostota utworów i ich jednorodność sprawia, że po godzinie słuchacz może poczuć się znużony.

Kwestionariusz:
1. Najlepszy moment: trwający prawie osiem minut "Зря вы это все".
2. Najgorszy moment: długość płyty. Zbyt wiele dobrego to wciąż zbyt wiele.
3. Analogia z innymi element kultury: Moja znajomość rosyjskiego nie wykracza poza "paszoł won!" i nie udało mi się odnaleźć tropów innych niż tytułowe nawiązanie do Marqueza.
4. Skojarzenia muzyczne: Hm, Current 93, ale bardziej w kwestii podejścia do muzyki niż podobnie brzmiących dźwięków.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Wiosna na Syberii...
6. Ciekawostka: Siergiej, starszy brat Jegora jest saksofonistą jazzowym.
7. Na dokładkę okładka: kolorowo, ale i trochę niepokojąco.

33. Pippin: Егор и Опизденевшие, Сто лет одиночества

 Егор и Опизденевшие - Сто лет одиночества


Ocena: * * * 3/4

Świętej pamięci Jegor Letow nie miał łatwego życia. Problemy z cenzurą w schyłkowym ZSRR i odradzającej się niepodległej Rosji, czasowa utrata wzroku, której nabawił się podczas przymusowego osadzenia w szpitalu psychiatrycznym, czy nadużywanie alkoholu i narkotyków – to tylko niektóre z jego przygód. Bardziej jednak zajmuje nas dziś muzyczna strona jego wizerunku i na tej się skupmy.
Muzykiem i tekściarzem (ba, poetą właściwie) był Letow całkiem płodnym. Zapamiętany został głównie jako lider Grażdańskiej Oborony (raz jeden napisałem tę nazwę dla nieznających cyrylicy, dalej będę bezlitosny), który to zespół, jedna z najważniejszych załóg punkowych ZSRR/Rosji płyt wydał ze dwadzieścia. Oprócz niej jednak, miał i kilka pobocznych projektów, w tym, jakże wdzięcznie nazwany, Егор и опизденевшие, z którym działał w latach 1990-1993 i wydał trzy płyty (dwie w tzw. epoce, trzecią złożył ktoś ponad dekadę później).
„Сто лет одиночества” to druga i chyba najlepsza płyta grupy. Chłopaki dają tu trochę na luz, są mniej agresywni, mniej punkowi (choć i przyłożyć potrafią – vide otwierająca album „Свобода”), a przykładem tego luzu niech będą zaśpiewy Jegora w „Евангелие”, gdzie słychać wyraźnie, jak się nam chłopina śmieje. Егор и опизденевшие stawiają większy, niż macierzysta Гражданская Оборона, nacisk na melodię i dodają do tego swoistą dawkę psychodelii. Dziwne rzeczy dzieją się choćby w podkładzie do „Зря вы это всё”, drażnią przesterowane ataki gitar w „Вечная весна”. W ogóle instrumentarium i produkcja płyty dają do myślenia. Brzmienie jest mocno niechlujne (jak punk to punk!), bas nienaturalnie z przodu, perkusja albo niesłyszalna, albo tak prosta, że zastanawiasz się, czy to aby nie automat. Gitara czasem łupie jakby bez pomysłu, a czasem wygrywa kapitalne sola – najbardziej stylowe znajdziemy w „Простор открыт”. Zupełnie zaś rozbrajają instrumenty klawiszowe, wygrywające czasem tak proste dziecinne melodyjki, że diabli wiedzą – muzycy zwariowali, szydzą czy tylko dobrze się bawią? Do tego, nie dajmy się zwieść punkowej proweniencji, masa smaczków i udziwnień – tu harmonijka ustna, tam wibrafon, gdzieniegdzie skrzypce, a ówdzie flet.
Wszystko spaja jednak on – Jegor Letow i jego głos. Też nieoczywisty. Już Гражданская Oборона nie dysponowała byle punkowym krzykaczem, wokalistę wyraźnie ciągnęło do bardziej osobistej, zgoła aktorskiej interpretacji tekstów. Tutaj eksploruje właśnie te klimaty – pieśniarskie naleciałości, słowa cedzone z różną intonacją, niby niechlujnie, ale – proszę się wsłuchać - czyściutko, bez fałszu i pięknie złapane wszystkie interwały, jakie tylko przyszły na myśl. Momentami można odnieść nawet wrażenie, że warstwa tekstowa ważniejsza jest dla Letowa od muzyki, zwłaszcza w recytowanym utworze tytułowym, czy cechującym się dość szczątkową warstwą instrumentalną „Дрызг и брызг”.
Letow nie jest w Polsce postacią szczególnie znaną, a większość z tych, którzy o nim słyszeli, kojarzą punkowego buntownika przeciw systemowi (nie czas tu na opowieści, że poglądy polityczne naszego bohatera były mocno zagmatwane). Warto jednak sprawdzić mniej znaną, bardziej kolorową i zwariowaną stronę jego twórczości. Gwarantuję, że zaintryguje.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: Вечная весна в одиночной камере.
2. Najgorszy moment: Mimo wszystko nie uwolnimy się od wrażenia pewnej powtarzalności i monotonii.
3. Analogia z innymi elementami kultury: Tytuł płyty to oczywiście nawiązanie do słynnej powieści Marqueza. A „Туман” to przeróbka opowiadającej o drugiej wojnie (wróć – Rosjanie powiedzą: o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej) pieśni, wykorzystanej wcześniej w filmie „Хроника пикирующего бомбардировщика” (autorzy pieśni, jeśli kto ciekawy, to Александр Колкер i Ким Рыжов)
4. Skojarzenia muzyczne: Zappa na Syberii.
5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Upadek ZSRR, młodzi punkowcy zachłystują się wolnością i wierzą, że cały świat przed nimi.
6. Ciekawostka: Utwór „Передозировка” Letow napisał w wieku lat jedenastu, po śmierci kota.
7. Na dokładkę okładka: Miło, wariacko i kolorowo. Dla Letowa i spółki był to dobry czas, mimo że Janka już nie żyła.