środa, 20 marca 2013

48. pilot kameleon: Metal, którego nie musisz się wstydzić



Jesteś w stanie tego słuchać? - zapytał Pangloss. Tak. - odparł spokojnie Kandyd. Chodź, pokażę Ci mój notatnik, sekretne pisma. Używam go przede wszystkim jako scroblera offline, ale czasem popełnię tam recenzję czy zmontuję jakąś listę… Lubię mieć coś takiego pod ręką - dodał. I poszli.

Jak widać z metalem miał problem sam Wolter. Wiadomo, że ta stylistyka jest bolesna i częstokroć przykra, więc nic w tym dziwnego. Do rzeczy jednak. Spośród miliona okropnych metalowych płyt, jakie dane mi było kiedykolwiek posłuchać wybieram luźno dziesiątkę, której nie musiałbym się wstydzić przy kolegach jawnie gardzących tą stylistyką. Mamie jednak tych płyt bym nie puścił… Kolejność alfabetyczna, podejście do tematu bardzo swobodne, upodobania raczej klasycznie-dziewięćdziesionowate.

Anathema „Pentecost III” (1994). Smutny metal i jedyny słuszny skład tego zespołu. Z Darrenem na wokalu, ale już po wyśpiewaniu „Serenad”. Potem chcieli zostać Pink Floyd i wielu twierdzi, że im się udało. Moim zdaniem przestali być Anathemą, a Flojdom mogliby co najwyżej sprzęt nosić.

Black Sabbath „Master Of Reality” (1971). Fundatorzy. Na swojej drugiej i trzeciej płycie wymyślili wszystkie odmiany metalu. Tablica Mendelejewa uzupełniona została o ich odkrycia, a płyta „MoR” prezentowana jest przy okazji omawiania tego tematu na zajęciach z chemii. 

Fantômas „The Director's Cut” (2001). Żeby kawałek Komedy zrobić lepiej niż Komeda, to trzeba mieć jaja z metalu…  Fantômas na tej płycie na nowo zdefiniował znaczenie płyty z kowerami, rozszczepił atom i odkrył dwa nowe kosmosy.

God Machine „Scenes From the Second Storey” (1993).  Choć to metal raczej lżejszy, czy wręcz zapomniany, to jednak wartościowy. Dlaczego słuchasz Huntera zamiast The God Machine? Opamiętaj się!

Immolation „Close to a World Below” (2000). Zło jest złe. A ta płyta paradoksalnie jest świetna. Jedno z najlepszych rozdań w historii brutalnego death metalu.

Kobong „Kobong” (1995). Że też takie coś wykiełkowało w Polsce… Robert Sadowski miszcz! Nie ogarniam. Nie ogarniam też akcji, że album kosztuje obecnie około 500 za sztukę, a do reedycji nikt się nie garnie. A to Polska właśnie!

Ministry „Filth Pig”(1995). „Brudna kierda” w swoim chlewie upasła się na metalu oraz wysoce industrialnej paszy. Ciężarem przegoniła okaz nazwany „Psalm 69”. Hodowcy byli z niej dumni, ale jury na Międzynarodowych Targach Trzody Chlewnej wyraziło dezaprobatę. Świnia przepadła, choć kilku koneserów jej tuszy nadal błąka się po świecie.

Pantera „Far Beyond Driven” (1994). „Vulgar Display Of Power skierował metal lat 90. na nowe tory. Ale Vulgar wcale nie był taki pałer, bo zmaksymalizowanie brutalności nastąpiło na dwóch kolejnych płytach. Bez popadania w siermiężną wioskę, z której ta kapela wykiełkowała.

Slayer „Undisputted Attitude” (1996). Frajerzy mówią, że jeśli nie ma na pokładzie Lombardo, a w repertuarze są właściwie tylko przeróbki, to nie ma się co pochylać nad taką płytą Slayera. Co za brednie… Najlepszy Slayer. Czy tego chcesz czy nie.

Voivod „Phobos” (1997). Była osobna mila, ale nie da się nie powtarzać tego aż do zajebania. „Phobos” to najlepszy album Voivod i jedno z faktycznie niewielu arcydzieł muzyki metalowej.

Jeśli chcesz poznać listę rezerwową, skontaktuj się ze mną.

2 komentarze:

  1. mieszanie z błotem "filthpig" jest ignorancją. wraz z psalmem, dark side i animosity tworzy wielką czwórkę zajebistych płyt ministry. po odejściu Barkera to już kupa, szczyny i inne odchody. Do wymienionej listy dodałbym jeszcze white zombie - astro creep 2000. Zajebiście niedoceniona płyta. serdecznie pozdrawiam! grlzrbnck

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja obstawiam nieco inną czwórkę szczytów Ministry: "The Land Of Rape And Honey", "The Mind Is Terrible...", "Psalm 69" i perła w koronie, czyli "Filth Pig". niemniej jednak dwie kolejne też wartościowe, choć twierdzę, że nieco mniej niż wcześniejsze... A bez Bakera wiadomo, samo kakao.

    OdpowiedzUsuń