37. Basik: Acid Drinkers, "La Part du Diable"

Ocena: * * 1/2 

Już dwanaście lat temu przy nagrywaniu płyty Broken Head członkowie zespołu Acid Drinkers powtarzali w wywiadach, że tym właśnie albumem wracają do klimatów z „Infernal Connection” – chyba ich najbardziej znanej płyty. I fajnie, nie ma nic złego deklaracjach tego typu, przecież „IC” to wyśmienity album, przez niektórych uznawany za najlepszy polski album metalowy. „Broken Head” oczywiście z „Infernal” dużo wspólnego nie miał, jednak obronił się i jest chyba jedną z bardziej niedocenianych płyt Acids. Gorzej było przy nagrywaniu „Rock is not Enough…” gdzie pojawiły się podobne deklaracje i zapędy do nagrania tak ciężkiego albumu, że aż słowo „metal” musiało się pojawić w rozwinięciu tytułu płyty a na okładce było zdjęcie blachy (tzw. „łezkowej” – LOL). Żałośnie słabej płyty (więc te „łezki” na miejscu w sumie). Pomyślałem sobie wtedy: „to parcie na metal ich zgubi”. W 2008 r. po raz kolejny fani oczekiwali – wg wypowiedzi w prasie na – „Infernal Connection 4” a ja – bez przyjemności – na zupełny upadek zespołu. Okazało się, że jest zupełnie inaczej a „Verses Of Steel” to bardzo przyzwoite dzieło. I tak dotarło do mnie wówczas, że ciągłe mielenie tematu „IC” to tylko wymówka do braku pomysłów kompozytorskich. Wystarczyło, ze pojawił się gitarzysta z głową i silnym muzycznym charakterem i wszystko idzie w dobrym kierunku, czy to metal, czy to sretal. Tyle przemyśleń historyczno-filozoficznych. 

Mamy rok 2012 a Acids wydają właśnie najnowszy materiał (w mediach znów porównania do „IC”), i napiszę szczerze, że oczekiwałem najgorszego syfu, jaki można nagrać. Tak, jednym z powodów był Fishdick Zwei i brak autorskiego materiału przez ostatnie cztery lata świadczące ewidentnie o niemocy twórczej zespołu. Side-projecty również nie dawały nadziei. Vide ostatni Flapjack napisany m.in. przez Ślimaka, kandydat do najgorszej płyty roku. Jak ruch wykona zespół, którego kierunek muzyczny od wielu lat wytyczał zawsze jeden twórczy gitarzysta, taka siła napędowa jak, Lica, Perła czy Olass, a takiej postaci obecnie wg mnie brak w zespole? Odpowiedź jest prosta i zaskakująca. Jeśli nie wiesz co, to zagraj jeszcze raz to samo. 

Większość utworów na „La Part du Diable” przywołuje żywe skojarzenia z wcześniejszą twórczością zespołu (nie tylko tego zespołu). „Hiperenigmatic stuff…”, „Joker”, “I mean Acid”, “Rattlesnake Blues”, “24 Radical Questions” – duch autoplagiatu unosi się gęsto. I to wcale nie jest złe! Ba! Powiedziałbym, ze to najlepsze fragmenty albumu, które zostały poprzetykane jakimś nudnymi riffami. Bardzo podoba mi się powrót to bardziej żywiołowych temp kawałków – pierwszy raz od czasów wspomnianego „Broken Head” zespół powraca do crossoverowych czadów z pogranicza punku i thrashu. Gdyby taka tendencja w stronę „klasycznego” Acidowego grania tylko została podtrzymana… Niestety ilość metal-core’owych zamulaczy w stylu koszmarnego „Andrew’s Strategy” czy „Dance Semi-Macabre” zdecydowanie przeważa i zupełnie rujnuje obraz „La Part du Diable” jako oldschoolowego thrashowego wypierdalacza. Mogło być lepiej.

Kwestionariusz:  

1. Najlepszy moment: autopagiaty.

2. Najgorszy moment: metalowe zamuły.

3. Analogia z innymi element kultury: Breivik, Bundy, blah, blah, blah.

4. Skojarzenia muzyczne: grają bardzo podobnie do Acid Drinkers – był taki fajny zespół.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: nadgodzin w pracy.

6. Ciekawostka: Płyta została udostępniona przedpremierowo drogą oficjalną w Internecie – duży plus. Dzięki temu miłemu gestowi od wydawcy w stronę fanów wiem, że będzie to pierwsza płyta AD, której nie kupię.

7. Na dokładkę okładka: Terminator – Świtezianka. Kto to kurwa wymyślił?

37. pilot kameleon: Acid Drinkers, La Part du Diable

Ocena: ***

Ponad dwa lata temu Acid Drinkers odświeżyło patent polegający na zmontowaniu całej płyty wypełnionej przeróbkami. „Fishdick Zwei – The Dick Is Rising Again” miał przeryć dupska słuchaczy. Szerszej grupie słuchaczy dogodził, mnie natomiast zawiódł właściwie na całej linii. Pierwowzór z 1994 roku jest poza zasięgiem. Trudno. Z tego powodu wyczekiwałem na nową płytę z autorskim materiałem. Przybudówka, jaka by ona nie była, nie może być kluczowa przy ocenie obecnego poziomu tej grupy.

Nowa płyta od dwóch tygodni leży na półce w każdym sklepie, jest oficjalnie dostępna do odsłuchu online, można ją też wytargać z każdej „wypożyczalni” internetowej. Tylko się częstować. I pierwszy wniosek jest taki, że nowy album mógłby mieć nieco rozszerzony tytuł. „La Part du Diable – Fishdick Drei”. Spokojnie, bez nerwów. Kowerów tutaj nie ma. Całe szczęście. Jest za to tak ogromna ilość autocytatów, że mogę śmiało napisać, że Esidzi kowerują samych siebie. Może zatem tytuł „Acid Drinkers Meet Acid Drinkers”? W sumie czemu nie? Miga „I Mean Acid”, są przebłyski „Acidofilii”, jest „High Proof Cosmic Milk” oraz całą masa innych historii, które fan zespołu bez problemu wskaże palcem. Dokładne wyliczenia można znaleźć w sieci. Słabe to, ale jednak nie dyskwalifikujące. Może nie ma w tej chwili w zespole nikogo, kto chwyciłby to wszystko za kark i postawił na nogi? Do tej pory robili to „drudzy gitarzyści”. Yankielowi albo zabrakło odwagi, albo zwyczajnie mu się nie chciało. Powyższe dwa problemy jednak poważnie rzutują na zawartość całej płyty.

Kilkanaście pieczołowicie dokonanych odsłuchów pozwoliło przyzwyczaić się do takiego oblicza zespołu. Niczym ono nie ujmuje, niczym nie zaskakuje, ale w gruncie rzeczy może się nawet podobać. Niestety łysa trójczyna jest najwyższą możliwą oceną.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: Pierwsze wejście bębnów w „Zombie Nation”. Potem jednak wszystko siada.

2. Najgorszy moment: Wszystko to, co mogłem usłyszeć na wcześniejszych płytach tego zespołu.

3. Analogia z innymi elementami kultury: „Fishdick” w 1994 roku pokazał mi klasykę rocka. W momencie wydania tamtej płyty nie znałem żadnego pierwowzoru. Inicjacja została dokonana dzięki poznaniakom.

4. Skojarzenia muzyczne: z Acid Drinkers. Ale niestety chodzi o gorszy aspekt skojarzenia, czyli mało inspirujące autocytaty, które można nawet nazwać autoplagiatami.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Jeśli słuchałeś tej kapeli przez ostatnie dwadzieścia lat, to masz okazję na kilka klasycznych déjà vu. Ja od nich zaczynałem moją przygodę z muzyką, zatem powspominałem sobie moją muzyczną drogę z Acidami i bez.

6. Ciekawostka. Bez Litzy chyba grają już dłużej niż z nim. Jak ten czas mija.

7. Na dokładkę okładka. Romantyczność? Szkiełko i oko? Acid Drinkers nie ma ostatnio szczęścia do okładek.

37. Pippin: Acid Drinkers, La Part du Diable

Ocena: * * * 1/2

Acid Drinkers nie są raczej kapelą, po której można spodziewać się specjalnych zaskoczeń (spodziewać się zaskoczeń – idiotyczny zwrot, prawda?). Z grubsza wiadomo, co na każdej nowej płycie znajdziemy – porządny heavy metal, kapitalne partie gitary, niegłupią pracę sekcji rytmicznej i angielsko-bułgarskie pokrzykiwania Titusa. Zawsze gdy biorę ich nowy album do ręki, podstawowe pytania są dwa – czy w ramach owego metalowego wora chłopaki polecą bardziej tradycyjnie (vide moje ulubione „The State of Mind Report”) czy bardziej współcześnie (vide niewiele gorsze „Infernal Connection” i „High Proof Cosmic Milk”) oraz jak duży ładunek swego humoru zapodają tym razem.

Odpowiadam zatem. W temacie muzycznym „La Part du Diable” to zdecydowanie kierunek Infernalowo-HighProofowy. Riffy raczej ciężkie, masywne, tnące, mniej melodyjne i chwytliwe – co nie znaczy, że złe, praktycznie każdy numer przyniesie nam godną uwagi zagrywkę – „The Payback” i „The Trick” brzmią najbardziej stylowo i najszybciej zapadają w pamięć. Bardziej w tradycji siedzą za to solówki gitarowe Popcorna, pierwsze skojarzenia biegną w kierunku wczesnej Metalliki i Slayera, złotej ery thrashu znaczy się. Rytmy? Też raczej bardziej kombinowane i mniej przebojowe – szczególnie należy zwrócić uwagę na „Andrew’s Strategy”, w całości skomponowane przez Ślimaka. Przyczepić się można właściwie tylko dwóch kwestii – po pierwsze płyta brzmi mało przebojowo. Spokojnie, wiem i cieszę się, że Acid Drinkers to nie fabryka radiowych hitów, ale przyznajcie – każdy z Was wymieni z miejsca kilkanaście utworów, które lubi zaryczeć wspólnie z kolegami, na które szczególnie czeka na koncercie, a tu takich momentów jednak brakuje, melodie są raczej toporne i surowe. Dziwnie śpiewa też Titus, mniej w jego głosie dawnej lekkości i polotu, jest raczej szorstko i chropawo. W dwóch kawałkach funkcję wokalisty przejmuje Jankiel, ale wielkiej różnicy nie ma.

A, jeszcze o humorze. Też trochę go brakuje. Cieszy libacyjna końcówka albumu, może się podobać pseudohiszpański refren „Kill the Gringo”, ale to w zasadzie wszystko. Mało tego, teksty są poważne i ponure, jak chyba nigdy dotąd. Dotyczą głównie śmierci, czasem w bardzo dosłowny sposób – dość wspomnieć, że „Andrew’s Strategy” opowiada o Breiviku, „Bundy’s DNA” nie jest o bohaterze popularnego sitcomu, lecz o seryjnym mordercy, Tedzie Bundym, a tytuł innego numeru, „Old Sparky”, to zwyczajowe amerykańskie określenie krzesła elektrycznego. Czasem zawężane tylko do niektórych konkretnych egzemplarzy, ale mniejsza o to.

Czyli co? Porządnie i solidnie, ale jakby czegoś brakuje? E tam, może znajdzie się z czasem.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: Wstęp do „On the beautiful bloody Danube”

2. Najgorszy moment: Wpadek brak, ale „Zombie Nation” jakieś takie trochę toporne.

3. Analogia z innymi elementami kultury: Że Acid Drinkers nie są mimo wszystko zgrają głupawych wesołków – to wiadomo. Ale nawiązania do klasyki malarstwa w tekście „The Trick” to jednak niespodzianka.

4. Skojarzenia muzyczne: Nie żeby autoplagiat, ale główne skojarzenie to dawne płyty Acid Drinkers.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Jest wprawdzie bardzo dużo o śmierci, ale podkład dźwiękowy do ogólnych refleksji w pierwszych dniach listopada to chyba nie najlepszy pomysł.

6. Ciekawostka: Jestem starym dziadem i Acid Drinkers bez Litzy zawsze będzie dla mnie trochę nieprawdziwy.

7. Na dokładkę okładka: Dziewoja o na oko słowiańskiej proweniencji prezentuje się bardzo ładnie, ale gdzie sprzedają takie lupy?

37. Azbest: Acid Drinkers "La part du diable"

Ocena: * * 1/2

"La part du diable" to piętnasta już płyta w dorobku Kwasożłopów i szansa na rehabilitacje po fatalnym sequelu "Fishdicka". Nowy już nie taki nowy, ale na płycie z oryginalnym materiałem nie miał jeszcze okazji pograć. Cóż – zmiana niewiele zmieniła – Jankiel nie wstrząsnął wizerunkiem zespołu. Zresztą powstała płyta jest pod każdym względem zachowawcza. I to delikatnie mówiąc. Czy był to zamierzony efekt czy po prostu panowie wycisnęli swą kreatywność w rozlicznych pobocznych fuchach pozostaje pytaniem otwartym. Istotne jest to, że nie bardzo jest czego słuchać.

Riffy rasowe, ale bez polotu czy charakteru. Kawałki niczym nie zaskakują, są dość standardowe i niewiele się w nich dzieje. Co gorsza słuchając tej muzyki cały czas mam wrażenie w dodatku cały czas mam wrażenie, że słyszałem to już na którejś z ich poprzednich płyt. Znane i ograne patenty w niekoniecznie świeżej formie. "La part du diable" brzmi jak klon poprzednich dokonań Acidów - słowo "autoplagiat" samo ciśnie się na usta.

Co nie znaczy, że jest źle. Utworom trudno zarzucić, że budzą ekscytacje, ale z drugiej strony jakoś specjalnie nudne też nie są. Mimo wszystko płyta jak wtórna i nieciekawa by nie byłą i tak słucha się jej znacznie lepiej niż „eksperymentelnego” "Fishdick Zwei". Za to produkcji nie mam im nic do zarzucenia - muzyczka brzmi sensownie. Ale realizatora mieli zaprzyjaźnionego - produkował dawny gitarzysta Acid Drinkers i Guess Why – Perła.

Płyta wybitnie nijaka – nawet nie bardzo jest za co ją skopać. Ale przede wszystkim brakuje w niej czegoś co mogło by być pretekstem by jeszcze kiedyś jej posłuchać. Lepiej odświeżyć sobie klasyki „Infernal Connections” albo „High Proof Cosmic Milk”.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: "Kill the Gringo"

2. Najgorszy moment: potencjalnych przebojów co prawda brak, ale ewidentnego gniota tez nie wyłowiłem

3. Analogia z innymi element kultury: "Kill the Gringo" i "The Payback" kojarzą mi się z Melem Gibsonem - niegdyś wielki, a dziś druga liga.

4. Skojarzenia muzyczne: Refren w (w slejerycznym swoją drogą) "Kill the Gringo" przywodzi mi na myśl zespół Brujeria

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: pisania tego tekstu. Nie potrafię sobie wyobrazic sytuacji w której naszła by mnie ochota na powrót do tej płyty.

6. Ciekawostka: "La part du diable" to również tytuł mało znanej opery Daniela Auber. Choć nie sadzę by Acidzi zdawali sobie z tego sprawę.

7. Na dokładkę okładka: równie oryginalna co muzyka.

36. Dr. Śmierć, John Cale „Shifty Adventures in Nookie Wood”

 

Ocena: * * *

 

Trudno jest być prorokiem we własnym kraju - wizjonerzy rzadko miewają z górki. Możliwe więc, że jestem częścią nieokrzesanego motłochu narzekając na użycie w kilku utworach z tej płyty auto-tune. Może za 5 czy 10 lat zostanie to uznane za nowatorski, odważny, awangardowy itd. krok. Zastosowanie takiego patentu brzmieniowego w roku pańskim 2012 gdy jest niemodny, przestarzały, powszechnie wyśmiewany itd. i to przez Cale'a jest tak nie w porządku, że aż fascynuje. Co On chciał przez to powiedzieć. A może to początek końca i zawiodła go intuicje? Ale dość tych szyderstw. Na szczęście nieszczęsny auto-tune to nie jedyne co można napisać o najnowszym dziecku szalonego Walijczyka.

Na dobra sprawę zawartość płyty nie powinna być zaskakująca dla kogoś wiedzącego co Cale porabiał w czasie poprzedniej dekady. Otrzaskał się w tym czasie z elektroniką i stał się człowiekiem co to się loopom nie kłania. Na „Shifty Adventures in Nookie Wood” zaprezentował dawkę popu zabarwionego elementami trip-hopu czy tez muzyki tanecznej. Oczywiście pamiętać trzeba, że jest to płyta nagrana przez siedemdziesięciolatka, diabelnie zdolnego i doświadczonego niczym Egipt tuzinem plag. Nie ma mowy o kradzieży sampli czy chamskim łupanie na 4/4. To nie ta kategoria wagowa - muzyka nie jest prostacka, ale na szczęście nie jest również wydumana (co zdarza się gdy „ambitniejsi twórcy” biorą się za pop).Produkcja jest dość nastrojowa i jak na pop dość oszczędna, oparta w głównej mierze na loopach. Jak można się jednak spodziewać daleko im do banalności. 

Pewnym problemem płyty jest niedostatek rasowych kompozycji - chwytliwych czy choćby pamiętnych mogących pociągnąć za sobą płytę. Są oczywiście na płycie naprawdę udane utwory - chociażby „Scotland Yard”, „Nookie Wood” czy singlowa kolaboracja z Danger Mouse „I Wanna Talk 2 U”. Niestety sąsiaduje z nimi kilka piosenek zdecydowanie nijakich, trafiają się nawet takie koszmarki jak „December Rains” czy „Mothra”.

Koniec końców płyta nie powala, ale jest całkiem sympatyczna mimo, że znajdują się na niej piosenki zniechęcające do słuchania. Cale po prawda nie podołał w nagraniu płyty mogącej przebić "Fear" czy „Paris 1919”, ale nie upadł też do poziomu "Lulu", a póki nie ostygnie piłka wciąż w grze. Będę trzymał kciuki ja jego kolejna produkcję.

 

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: "Scotland Yard", "Nookie Wood". Niezły jest też singlowy „I Wanna Talk 2 U”.

2. Najgorszy moment: Auto-tune! Z piosenek „December Rains”.

3. Analogia z innymi element kultury: Ile tu tego – brodaci samobójcy, wampiry, gigantyczne ćmy itd.

4. Skojarzenia muzyczne: Późny Bowie gdyby miał więcej życia.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Pierwsza połowa października. Raczej wieczory.

6. Ciekawostka: Udało mi się napisać recenzję najnowszej płyty Johna Cale bez wspominania o tym, że był współzałożycielem The Velvet Underground.

7. Na dokładkę okładka: Jakoś umyka mi symbolika tej okładki - coś jakby niewyraźny kadr z anime i jakiś osobnik (Cale to czy Pee Wee Herman?) z bukietem kwiatów. Ale różowe napisy na fioletowym tle dobrze do siebie pasują.

36. Pippin: John Cale, Shifty Adventures in Nookie Wood

Ocena: * * * 1/4

Najsampierw powinna nastąpić długa tyrada o tym, jakim to wielkim artystą jest John Cale i jak to on przez niewyrobioną polską publiczność nie jest prawie wcale znany. Ale nic z tego – nie dlatego, że odmawiam wielkości starszemu panu, broń mnie Boże, lecz z tego powodu, iż byłaby to swego rodzaju hipokryzja. Jakkolwiek bowiem dorobek The Velvet Underground znam wcale dobrze, a i debiutu The Stooges nie usłyszałem dopiero wczoraj, tak solowa twórczość Cale’a jest mi raczej słabo znana, do tej pory słyszałem w całości ze dwa razy jedną płytę („Paris 1919”, jeśli kto ciekawy) i nasz bohater raczej zajmuje u mnie poczesne miejsce na półce oznaczonej jako „Wielkie postacie, zapoznam się bliżej w przyszłości”.

Najnowszą płytę rozpoczynają brzmienia akustyczne, z których szybko wyłania się zachrypnięty wokal – gdybym nie wiedział, z kim mam przyjemność, obstawiałbym Toma Waitsa. Ale ten akustyczny początek to zmyłka, cała płyta bowiem oparta jest raczej na brzmieniach elektronicznych, a główne skojarzenia biegną w stronę Depeche Mode. Tak z okresu „Violator” (gdzieś nawet miga motyw niemal żywcem wyjęty z „Enjoy the Silence”). Ki diabeł? Co zaprowadziło pana Cale’a w takie rejony? W rejony, które wydały niejeden doskonały owoc, ale też i sporo koszmarnego synthpopu początku lat dziewięćdziesiątych? Nie dojdziemy tego, ale zżymać się jednak przesadnie nie ma co, bo udanych utworów jest więcej niż pomyłek. Do tych pierwszych zaliczyć należy przede wszystkim trzy pierwsze utwory – och, gdyby cały album był taki! Dobre melodie i mroczny, nieco tajemniczy nastrój. Cóż z tego, skoro potem spotkamy słabiutki „December Rains” i koszmar absolutny w postaci utworu „Mothra”. Jednostajna, monotonna elektroniczna łupanka, ani śladu melodii i tekst podawany nie tyle beznamiętnie, ile z przemożnym poczuciem nudy.

Nie wieszajmy jednak psów na starym mistrzu – naprawdę słabe utwory są tylko dwa, a reszta, choć dość jednostajna i niedorastająca nijak otwierającej trójce, broni się jako całkiem przyjemna wycieczka w przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Cale nie zmienia świata, nie niese nowych muzycznych rewolucji, ale trzyma się nieźle.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: Z pierwszych trzech utworów, ze względu na tytuł wybieram „Hemingway”. Chociaż „Scotland Yard” chyba jednak lepszy.

2. Najgorszy moment: „Mothra”.

3. Analogia z innymi elementami kultury: Rzut oka na same tytuły piosenek uświadamia, że analogia siedzi tu na analogii.

4. Skojarzenia muzyczne: Depeche Mode zatrudniają Toma Waitsa, bo Gahan chory, a czas nagli.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: Czy do grudniowych deszczów, to jeszcze nie wiem, ale do złotej polskiej jesieni niezgorzej.

6. Ciekawostka: Gdy płyta ruszyła, Małżonka zapytała mnie z drugiego pokoju, czy to Krzysztof Krawczyk. Odłożywszy na bok święte oburzenie, muszę obiektywnie przyznać, że jest pewne podobieństwo w barwie głosu obu panów.

7. Na dokładkę okładka: Чебурашка, w Polsce znany jako Kiwaczek, bardziej mnie cieszy w oryginalnej wersji.

36. pilot kameleon: John Cale, Shifty Adventures in Nookie Wood

**1/4

John Cale ma na karku 70 lat, brał udział w kilku muzycznych rewolucjach i ciągle pozostaje aktywnym muzykiem. Najnowsza płyta pojawiła się na rynku dosłownie przed chwilą i jest pierwszym od siedmiu lat albumem tego muzyka z premierowym materiałem. Co jak co, ale mnie by się chyba nie chciało.

Aktywność w pewnym wieku to jedno. Gorzej jednak, że „Shifty Adventures in Nookie Wood” nie jest wielkim powodem do dumy. Po ciekawym „I Wanna Talk 2 U”, które otwiera niniejsze wydawnictwo przechodzimy w nieco dziwny, bardzo depeszowy „Scotland Yard”, który przytłacza kwaśną klubową wręcz atmosferą. Co ciekawe, nawiązania do Depeche Mode pojawiają się na tej płycie raz na jakiś czas. Niemniej jednak pomimo tych skojarzeń początek jest mocny i wynik wynosi dwa zero dla Cale’a. Dalej jednak sytuacja przestaje być tak jednoznaczna i zaczyna się odwracać na niekorzyść artysty. Pojawiają się utwory miałkie, bez wyrazu, a co gorsza nawet i takie, które wydawać się mogą pomyłką. Sztandarowym przykładem niech będzie „December Rains”. Jest straszny i obrzydliwie szpetny jednocześnie. Jak najbardziej odrażająca mara. Do głowy wciskają się potwory z gatunku niebieskiego Eiffel 65 lub zielonego Crazy Frog. Auto tune robi swoje. Nie, to nie są żarty. Gościu nagrywający klasyczne, wizjonerskie płyty Velvet Underground, produkujący chociażby debiut The Stooges wyskakuje z czymś takim! Nawet najbardziej chora wyobraźnia nie byłaby w stanie wykoncypować takiej historii! To jednak nie koniec, bo kilka utworów dalej pojawia się coś tak potwornego, że boję się o tym napisać. Tam jest „Mothra”! Dante powinien umieścić ten utwór na samym dnie swojego piekła. Piekłoby.

Kilka błędów pojawiających się na tej płycie sprawia, że w pewnym momencie nie ma co ratować. Ciekawie skrojone ciuchy zbrukane zostały cuchnącą posoką. Również długotrwałe słuchanie tej płyty nie przynosi pozytywnych efektów. Nic się nie osłuchuje, do niczego się człowiek nie przyzwyczaja, zostaje tylko poczucie marnowania czasu. Szkoda, bo to mogła być dobra płyta.

Kwestionariusz:

1. Najlepszy moment: „I Wanna Talk 2 U” i „Scotland Yard”. Gdyby taki poziom utrzymywał się przez cały album, byłaby trója z dużym plusem.

2. Najgorszy moment: „December Rains”. Wstyd. „Mothra”. Zapadam się pod ziemię.

3. Analogia z innymi elementami kultury: Cale są pozaukładową jednostką miary długości odpowiadająca początkowo potrojonej długości średniego ziarna jęczmienia. Jest to jedna z tzw. jednostek imperialnych. [źródło: Wikipedia]

4. Skojarzenia muzyczne: Depeche Mode, szalona żaba i niebieskie stworki.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: codziennej pracy. Przez dwa tygodnie, dzień w dzień odpalałem ten album szukając czegoś, co pozwoli nam się zaprzyjaźnić. Niestety wraz z publikacją tego tekstu znajomość moja z tym albumem się kończy.

6. Ciekawostka. Żadna ciekawostka, tylko słaba płyta.

7. Na dokładkę okładka. Jakaś demoniczna aura z tego bije. Tylko po co ten róż w kolorze czcionki?

36. Basik: John Cale, "Shifty Adventures in Nookie Wood""

 

Ocena: * * *

Ach, jak bardzo chciałem wyładować ukrytą agresję recenzując ten album! Zniszczyć go, zmieszać z błotem, zmiąć i wyrzucić za okno. Kreśliłem w głowie szydercze frazy i poniżające akapity. To teoretycznie proste zadanie zaczęło się komplikować z czasem i z kolejnymi odsłuchami. Zadanie proste, bo wystarczy przyczepić się chociażby kilku utworów gdzie siedemdziesięcioletni Cale nakłada na swój głos jakieś efekty typu auto-tune wzięte z niechlubnej epoki muzyki pop końca lat 90. Albo do samej idei nagrywania przez niego płyty w klimatach elektronicznych z użyciem śmierdzących starociem brzmień i oklepanych loopów (Toni Braxton? Mariah Carey?) poniekąd wstydliwych w 2012 roku. Tym bardziej wychodzących spod łap człowieka – legendy a robiącego tu wrażenie zgubionego we współczesnej muzyce. Jakby tego było mało to na dokładkę – gdzie są melodie, co? Podsumowując, temat wydawał się łatwy do ugryzienia i wyjątkowo jednoznaczny do oceny. 

Pewnie po trzech pierwszych testach można by zawiesić recenzję w tym miejscu z notą poniżej poprzeczki. Tak jednak się nie stanie, bo z jakiegoś tajemniczego powodu ten album nie chciał zniknąć z odtwarzacza i uruchamiał się właściwie samoistnie. Wyciągał do mnie powoli swoje macki, które widziałem kątem oka, ale konsekwentnie ignorowałem. W końcu dopiął swego i przyznaję, przegrałem w swoim uporze nad rozwalenia go w pył. Percepcja uległa obróceniu. „Syntetyczne” brzmienia „Shifty Adventures…” wcale nie są jakimś szokiem w kontekście ostatnich nagrań Cale’a, gdzie sama produkcja albumu jest właściwie na pierwszym planie. Z resztą czego oczekiwałem? Że jak gość ma siedem dych to będzie charczał do mikrofonu przy akompaniamencie pianina jak jakiś Rod Stewart albo Leonard Cohen, bo „nie wypada”? Może i wyrazistych melodii mało, ale z czasem odkrywa się ich coraz więcej. I tak ważniejsza jest sama barwa głosu Cale’a kreująca ponury, refleksyjny i – co ważne – jednolity klimat albumu. 

Mimo wiadomych braków, niedoskonałości kompozycyjnych i kontrowersyjnych patentów produkcyjnych „Shifty Adventures in Nookie Woods” pozostaje płytą bardzo sympatyczną, broniącą się przede wszystkim charakterystyczną „jesienną” atmosferą. 

Kwestionariusz. 

1. Najlepszy moment: „Scotland Yard”, „Vampire Cafe” i fenomenalny “Midnight Feast”   
2. Najgorszy moment: „December Rains” – to jednak brzmi jak skrzyżowanie Boney M. oraz Cher. 

3. Analogia z innymi elementami kultury:  Wystarczy rzucić okiem na tytuły utworów: „Scotland Yard”, „ Mothra”, „Sandman”, „Hemingway”. A „Nookie Wood” to przecież szyderczo przekręcone „Hollywood”! W "Midnight Feast" wspomniana jest "Joni Mitchell and her parking lot" - czyżby nawiązanie do jej "Big
Yellow Taxi"?
4. Skojarzenia muzyczne: “nowożytny” David Bowie.

5. Pasuje jako ścieżka dźwiękowa do: niedzielny hmm… poranek.

6. Ciekawostka: Fuck You, Lou Reed.  

7. Na dokładkę okładka: Płyta może nie tak słodka, ale równie sympatyczna jak ten stworek na okładce!